गावातल्या बायका भाग ३रा

 गावातल्या बायका भावा ३रा

तर मित्रांनो 'गावातल्या बायका या कथेचा तुम्ही' आणि दुसरा भाग पाहिला असेल. आज आपण तिसरा भाग पहात आहोत. 

 आपण पाहिले, नामदेव ने सरलचा चांगला घाम घातला होता. त्यांचा कार्यक्रम आटोप जात ते थेट फ्रेशंड. सगलं आवर सरला नामदेव ला म्हणाली. 

"तू कवा परत जात हायेस?"

"लगीन... तीन दिनने..." असंबद्ध नामदेव म्हणाला. 

"तू बायको तिकड घे तुला हाय का?"

"अजून नायलं नेलं... तिकड्ं कूड्डं पॉवल तर मग तिला..."

"मग आता कुठल्या तरी तुम्ही लोक?"

"आत्ता... आता आम्ही एका विचारात राहतो... धा मानस एकत्र..."

"आन जेवता कोण?"

"हाय ना एक खानवळ... आपली देशाकडली एक बाई हाय... तिच्याकडं.....

"पण मग माझ धनी का नाय येत सुटतीवर?"

"अग... त्याला लई वाटते याव... पण पैका लाभत नाही... मग तुला पण इकडं पैकावत असलं ना?... म्हणून..."

"एक इचारू का?" सरलने कुतुहलाने विचारले.

"इचार की..."

"तुम्ही तापल्यावर काय तिकडं?"

"ताप झाल्यावर?"

"ताप म्हंजी... तुमचा उठल्यावर..."

"उठल्यावर ना आमी शिनेमा बघायला...."

"सिनेमात काय असते?"

"अग, चित्रपटात घाण घाण शोधतात. बाई वांगाळ हेफली करतात. कधी दोन जणांबद्दल!"

"आत्ता ग बया!... आसं दाखवतात व्हायं... मुंबई लई वंगाळ हाय म्हणे की..."

'आग नाही... गुपचूप शोधतात असंभव...'

नामदेवने मुद्दाम तिला तो जातो त्या रंडी बाजाराबद्दल सांगितले नाही. तो जातो तसा तिचा नवरा पण जात असणार असा तिचा समज झाला असता. आणि मग त्याने तिला विचारलं असत 'तुला कस माहीत?' तर त्याची पंचाईत झाली असती. तो सरलाचा घाम काढला हे गुपीत बाहेर आलं असतं, तेव्हा तो तिला रांडेबद्दल काही बोलला नाही. त्याने सरलाला विचारले,"सरला, तू पोटूशी तर राहनार नाही ना?"

"काय माहीत?... म्या कस सांगणार?" सरलाने घाबऱ्या घाबऱ्या म्हटले."आग येडीच आहेस... सांजच्याला सरकारी दवाखान्यात जा आणि त्या बाईकडनं औशीध घेवून ये... उगाच झंगट नको... कळलं का?" नामदेवने तिला दम दिला.

"व्हय!... आल लक्षात!..."

"आता जा आणि तुझी फोदी साफ कर चांगली... पार आत पानी घालून धू..."

असे बोलून नामदेव आपले कपडे घालू लागला... त्याने कपडे घातले आणि तिला आपल्या मिठीत करकचून दाबली. मग तिचा एक मुका घेत तो म्हणाला,

"निघतो मी आता..."

"पुना कवा येनार?" सरलाने अधीरपणे विचारले.

"बगू आता कधी जमेल ते..." असं नामदेव बोलला. 

"उद्याच्याला या... म्या वाट पाहिल..." असं सरलाने सांगितले. 

"बघेन..." नामदेव म्हणाला. 

असे बोलून नाम्या तिच्याकडून निघाला… दणके मारून मारुन तो दमला होता.तेव्हा तो तडक आपल्या घरी आला. त्याचा बाप बाहेर निघायच्या तयारीत होता. तो नामदेवला म्हणाला,की तो आणि सरपंच बाजूच्या गावात जात आहे आणि रात्री तिकडेच रहाणार आहे. नामदेव 'बर!' म्हणाला, मग त्याचा बाप निघून गेला. घरात आता फक्त तो आणि 'कल्पना' राहिली होती...

नामदेव थकलेला होता म्हणून त्याने अंघोळ करून थकवा घालवायचे ठरवले. तो त्याच्या घराच्या मागच्या आवारातील विहीरीजवळ आला. आपले सगळे कपडे काढून त्याने बाजूला ठेवले आणि विहीरीतून बादलीने पाणी काढून तो अंघोळ करू लागला... मागच्या आवाराकडील खिडकीतून कल्पना नामदेवला न्याहाळत होती.... आत खोलीत अंधार असल्यामुळे नामदेवला कळले नाही की कल्पना त्याला बघत होती....

अंघोळ करताना नामदेवच्या मनात सरलाबरोबरील केलेल्या कार्यक्रम बद्दल विचार होते. तेव्हा त्याचा हत्यार थोडा कडक बनत चालला होता. ओल्या चड्डीमधून त्याचा आकार स्पष्ट दिसत होता.... कल्पनाची नजर खास करून त्याच्या हत्यारावरच होती. अंगाने तो रांगडा गडी होताच वर त्याचा सोटाही भारदस्त भासत होता. कल्पना सुद्धा आपला नवरा,कुशाबापासून ३ वर्षे दूर होती. तेव्हा तिच्या फटीत सुद्धा घालमेल होत होती. 

नामदेव तिला पहिल्यापासून आवडत होता. पण तिने त्याच्याबरोबर कधी काही केले नव्हते, की त्याला तसे भासवू दिले नव्हते. नवऱ्यापासून बराच काळ दूर असल्याने आता जेव्हा तिने नामदेवला उघडे पाहिले आणि खास करून त्याचा सोट्याचा आकार पाहिला तेव्हा तिच्या मांड्या मध्ये 'खळबळ माजली...

तिची चिंबोरी पण सोटा घालण्यासाठी बराच काळ भुकेली होती आणि तिची भूक भागवायला तिला नामदेवच्या सोट्याशिवाय दुसऱ्या कोणाचा सोटा नजरेत नव्हता ... कसेही करून नामदेवकडून भूक शांत करून घ्यायचे असे तिने ठरवले.नामदेवने अंघोळ केली आणि मग तो तसाच चड्डीवरच घरात गेला. अंग पुसून कपड़े घालून तो आपल्या खोलीत झोपून गेला. पाचच्या दरम्यान त्याला जाग आली. बाहेर येवून त्याने कल्पनाला चहा बनवायला सांगितला. पडवीत बसून तो चहाची वाट पाहू लागला.

थोड्या वेळात कल्पना चहा घेवून आली. त्याच्या हातात चहाची कपबशी देताना ती त्याच्या अगदी जवळ उभी राहिली... बाजूने तिच्याकडे बघताना नामदेवला तिच्या भरगच्च छातीचा आकार उठावदार वाटला.... कल्पनाकडे पाहून कधी कधी त्याच्या मनात तसे विचार आले होते पण त्याने तिला अंगाखाली घेण्याचा विचार कधी केला नव्हता....

एक तर तिचा नवरा म्हणजे कुशाबाला तो मोठा भाऊ मानत होता.तेव्हा कल्पना त्याच्या वहिनीसारखीच होती.. 

दुसरे म्हणजे ती त्यांच्या घरात काम करत होती, रहात होती. तेव्हा ती घरातील एक व्यक्ती होती. तेव्हा तिच्याबरोबर काही करावे असे त्याला कधी वाटले नव्हते.... पण आज तिला असे बाजूने पहाताना का कोणास ठाऊक त्याला तिची जवानी खुणवू लागली...तो विचार करू लागला की सरलाचा नवरा दूर होता तेव्हा ती जशी 'उपाशी' होती, तिची चिंबोरी भुकेली होती. तशी कल्पनाची सुद्धा असेल का ?? तसे असेल तर मग कल्पना सुद्धा त्याला घाम काढून देईल का?? 

त्यावर जास्त विचार न करता त्याने चहा संपवला आणि तो घरून निघाला.... फिरत फिरत तो गावच्या नदीवर आला. संध्याकाळच्या वेळी काही बायका आणि मुलीं नदीवर कपडे धूत होत्या. दुपारच्या वेळी रखरखते ऊन असते म्हणून गावी बायका संध्याकाळच्या नदीला कपडे वगैरे धुवायला येतात. नामदेव एका झुडपाआड उभा राहिला आणि तेथून तो त्या बायका, मुलींचे निरीक्षण करू लागला.....

साधारण अठरा ते पंचेचाळीस वयोगटातील त्या बायका गप्पा मारत, थट्टामस्करी करत कपडे धूत होत्या. कोणी आपली साडी मांड्यांपर्यंत वर केली होती. तर कोणाचा पदर छातीवरून हटलेला होता, कोणाचे भरीव टरबूजे ओल्या साडीतून दिसत होते.तर कोणाची भरगच्च छाती ओल्या पोलक्यामधून दिसत होती....त्या बायकांना पाहून नामदेव गरम झाला. ह्या बायकांना ओणवा करून करुन दणके मारायला मिळाले तर काय बहार येईल. 

या विचाराने त्याचा सोटा उठू लागला... अंधार पडेपर्यंत नामदेव झुडूपामागे उभा राहून त्यांचे निरीक्षण करत होता... मग तो तेथून निघाला....गावात येवून त्याने चावडीसमोरील पारावर काही जुन्या मित्रांबरोबर थोडा टाईमपास केला. त्याच्या ओळखीतल्या कोठल्या मुलीं, बायकांची काय काय लफडी, कोणा कोणाबरोबर चालू आहेत ह्याची त्याने माहिती काढली.कदाचित त्यापैकी कोणा बाई बरोबर करण्याचा चान्स आला तर त्यांच्या लफड्याची माहिती उपयोगाला येईल असा विचार त्याने केला...

मग तो घरी आला... कल्पनाने जेवण बनवून ठेवले होते... तो आल्यावर तिने त्याला जेवायला वाढले. जेवताना कल्पना त्याच्याबरोबर जुजबी बोलली. तिने तसे नामदेवला तिच्या नवऱ्याची ख्यालीखुशाली आधी विचारली होती. पण अजून थोडी माहिती तिने त्याला विचारली. नामदेवने तिने विचारलेल्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तर दिली.मध्ये मध्ये तो चोरून तिच्याकडे पहात होता. कल्पनाच्या ते लक्षात आले पण ती काही बोलली नाही… 

जेवल्यावर तो आपल्या खोलीत निघून गेला. कपडे काढून तो खाटेवर झोपला. सरला, कल्पना... झालेच तर नदीवर पाहिलेल्या बायकां यांचा विचार करता करता त्याला कधीतरी झोप लागली.मध्यरात्री नंतर त्याला जाग आली. त्याचा सोटा टाईट होता आणि त्याला जोरात मुतायला पण लागली होती. आता मुतायला लागली म्हणून सोटा टाईट झाला होता की त्या बायकांचा विचार करून झाला होता हे त्याला समजत नव्हते. पण मुतून येणे जरुरीचे होते. 

तेव्हा तो उठला आणि त्याने कंबरेला लुंगी गुंडाळली. मग तो मागच्या आवारात मुतायला गेला.आवाराच्या बाजूच्या झाडीत मुतून तो घरात आला. आपल्या खोलीकडे जाता जाता तो कल्पना झोपते त्या खोलीसमोरून पास झाला. मुतायला जाताना त्याच्या लक्षात आले नाही पण कल्पनाच्या खोलीचा दरवाजा सताड उघडा होता. उत्सुकतेपोटी त्याने खोलीत डोकावून पाहिले... खिडकीतून येणाऱ्या चंद्राच्या प्रकाशात रूममधील सगळे दिसत होते..

कल्पना जमीनीवर गोधडीवर झोपली होती... तिच्या छातीवर पदर नव्हता तेव्हा तीचे रसाल हापुस आंब्याचे तिचे उभार दिसत होते. खाली साडीसुद्धा मांड्यांपर्यंत वर झाली होती. कल्पनाचा रंग गोरा होता. तेव्हा दुधाळ चंद्रप्रकाशात तिचे गोरे गोरे पाय आणि मांड्या खुलून दिसत होत्या....आता तिचे कपडे झोपेत अस्तव्यस्त झाले होते, की तिने मुद्दाम केले होते ते तिलाच माहीत. पण तिला अश्या अवस्थेत पाहून नामदेव ला घाम फुटला. 

त्याचा सोटा आधीच थोड़ा कडक होता आणि मुतून आल्यानंतरही तो थोडा अधिक कडकच बनला होता. तेव्हा कल्पनाला तशी पाहून त्याची मनात चलबिचल सुरू झाली झाली....तो गुपचूप खोलीत शिरला आणि त्याने दरवाजा लावून घेतला. मग तो कल्पनाच्या बाजूला जावून बसला. तो अश्या तऱ्हेने बसला की खिडकीतून येणाऱ्या प्रकाशात त्याला कल्पनाचे अंग दिसू शकेल... आता जवळून तो तिच्या उंचवट्या छातीकडे पाहू लागला. श्वासाच्या तालावर तिच्या आंब्याची तालबद्ध हालचाल होत होती....

त्याने हात पुढे केला आणि तिच्या छातीवर हलकासा ठेवला... तिच्या गरम छातीला स्पर्श होताच त्याचा सोटा लुंगीत वळवळला... जसा त्याच्या हाताचा स्पर्श झाला तसे कल्पनाचे अंग हलले आणि ती कुशीवरून वळत पाठीवर सरळ झाली. ती झोपेत होती तेव्हा तिला स्वतःची शुद्ध नव्हती....

ती वळताना नामदेवने आपला हात काढून घेतला. ती वळून सरळ होवून पडल्यावर दोन तीन मिनीटांनी पुन्हा त्याने तिच्या छातीच्या उंचवट्यावर हात ठेवला… 

तिच्याकडून काही हालचाल झाली नाही. तेव्हा मग त्याने आपला हात हलकेच हलवून तिची छाती दाबायला सुरुवात केली...थोडा वेळ तिचा एक आंबा अलगद वरच्यावर दाबल्यावर त्याने तिचा दुसरा आंबा त्याच पद्धतीने दाबायला सुरुवात केली.कल्पनाला ते जाणवत होते की, नाही कोणास ठाऊक पण ती तशीच पडून होती. छाती दाबून झाल्यावर त्याने मोर्चा खाली तिच्या मांड्यांकडे वळवला. थोडेसे खाली सरकून बसत तो तिच्या मांड्यांवरील साडी अजून वर करू लागला.

तिची साडी कंबरेवरून वर करत त्याने तिच्या मांड्यां पुर्ण उघड्या केल्या. आत तिने गडद रंगाची चड्डी घातली होती. तिच्या गोरेयपान मांड्या आणि चड्डीमध्ये लपलेल्या फुगीर चिंबोरीचा आकार पाहून नामदेव तापला! तो उठून उभा राहिला आणि त्याने आपली लुंगी काढली.मग चड्डी काढून तो पुर्णपणे बोंबला झाला... त्याचा सोटा कडक होवून ताठ उभा होता.....खालून मोकळा होवून तो तिच्या जवळ खाली बसला. त्याने कल्पनाच्या मांड्यांवरून हात फिरवायला सुरुवात केली…

 एक हात तिच्या मांडीवर फिरवत तो दुसऱ्या हातात आपला सोटा पकडून हलवू लागला....

त्याच्या स्पर्शाने पुन्हा कल्पनाने अस्वस्थ हालचाल केली... काही क्षण नामदेव थांबला आणि जेव्हा ती गप्प झाली तेव्हा पुन्हा तो तिच्या मांड्यांवरून हात फिरवू लागला.... मग त्याने आपली बोटे तिच्या चिंबोरीच्या फुगवट्यावर फिरवायला सुरुवात केली... तिला स्पर्श करून त्याचा हत्यार कडक झालाच होता आणि त्याला आता रहावले नाही...

नामदेवने कल्पनाच्या चिंबोरीला स्पर्श केल्यावर तिने पुन्हा अस्वस्थ हालचाल चालू केली.... पण यावेळी त्याने हात बाजूला घेतला नाही. त्या ऐवजी त्याने दोन्ही हात तिच्या साडीत घातले आणि तो तिची चड्डी खाली सरकवू लागला... ती अस्वस्थ हालचाल करत होती. कदाचित जे चाललेय ते स्वप्नात घडत असल्यासारखे तिला वाटत असावे तेव्हा स्पर्श कळत असूनही ती जागी होत नव्हती....

तिची चड्डी काढून त्याने बाजूला टाकली... मग तो उठला आणि तिचे पाय किंचीत फाकवून तो तिच्या पायात गुढग्यावर बसला. कल्पनाच्या चिंबोरी भोवतीही केसांचे जंजाळ होते आणि त्यातून तिच्या चिंबोरीची भेग दिसत नव्हती... आपला सोटा एका हातात पकडून नामदेव पुढे झाला आणि त्याने आपल्या सोट्याचा सुपाडा कल्पनाच्या फटीवर टेकवला....

कल्पनाची फट त्याला किंचीत ओलसर जाणवली… 

नक्कीच तिला जे घडतेय ते स्वप्न वाटत असावे.तेव्हा तिची फट ओली झाली होती... नामदेवने तिच्या चिंबोरीचे भोक शोधले आणि थोडा जोर लावला. त्याचा सोट्याचा सुपाडा आत घुसला... कल्पना त्याच्या हत्याराच्या सुपाडयाचे प्रेशर जाणवले आणि तिने डोळे उघडले!क्षणभर तिला कळेना काय चालले आहे ते! ती घाबरून गेली होती आणि ती नामदेवकडे पहात राहिली... मग जेव्हा तिची नजर खाली गेली....वर झालेली साडी आणि नामदेवचा फटीत गेलेला सोटा पाहून तिच्या लक्षात आले की काय घडतेय ते.....

कल्पनाचे डोळे विस्फारले आणि किंचाळण्यासाठी तिने तोंड उघडले... नामदेवच्या डोक्यात धोक्याची घंटा वाजली आणि तो पटकन कल्पनाच्या अंगावर पडला आणि त्याने तिचे तोंड दाबले... कल्पना आपले अंग हलवू लागली आणि आपले डोके हलवून त्याला विरोध करू लागला. नामदेवने तिचे तोंड घट्ट बंद केले होते.तेव्हा तिच्या तोंडून 'ऊं... हूं... शिवाय

कोठलेही आवाज बाहेर पडत नव्हते....

त्यांच्या झटापटीत त्याचा सोटा अजून एक इंच तिच्या फटीत शिरला... कल्पनाचे डोळे मोठे झालेले होते आणि तिच्या चेहऱ्यावर वेदना दिसत होती... ती डोके हलवून काहीतरी बोलण्याचा प्रयत्न करत होती पण नामदेवने तिचे तोंड घट्ट पकडले होते... नामदेवने करड्या आवाजात तिला म्हटले,

"बोंबलणार नाहीस ना??"

कल्पनाने मान हलवून 'नाही' म्हटले.

"बघ हं... जर का बोंबललीस... तर हितच नरड दाबील... "

पुन्हा तिने 'नाही' अशी मान हलवली.....

"मी हात काढतोय... वरडलीस तर याद राख... "

तिला पुन्हा एकदा धमकावून नामदेवने हात बाजूला काढला... त्याने हात काढल्यावर कल्पनाने एक दिर्घ श्वास घेतला. मग धापा टाकत ती म्हणाली,

"अहो मला लई तरास होतोय.... वाईच बाहेर काढा तुमचं ते......

"नाय... पुन्हा घालून नाय दिल तर?" नामदेवने शंकेत विचारले.

'आव... मी नाय म्हणत नाय... म्या लई दिस केल नाय... तवा मला लई तरास व्हतोय..... वाइच बाहेर काढा... मग घाला पुना आत... "

तिची विनंती मान्य करून नामदेवने आपला सोटा तिच्या फटीतून बाहेर काढला आणि तो उठून बसला… 

त्याचा भार अंगावरून बाजूला झाला तेव्हा पुन्हा कल्पनाने दिर्घ श्वास घेतले... मग तिने पुन्हा खाली नामदेवच्या सोट्याकडे पाहिले आणि आश्चर्याने म्हटले,

"तुमच हत्यार लई मोठ हाय... कसं जाईल माज्यात सगळ ? "

"न जायला काय झाल?... बाईची फोदी म्हणजे अलीबाबाची गुहा हाय... पायज्ये तेवडा आत घेते... तू नग काळजी करूस... जाईल आपसूक..."

"नाई पण मला लई तरास व्हतोय... ह्ये मुंबईला गेल्या पास्न म्या कधी केल नाय..."

"करणार कशी?... कुशाबा तिकड... तू इकड... कसं करणार? "

"नाई म्हंजी... त्ये नाईत इथ... पण म्या बाहेर कधी श्येन खाल्ल नाय... गावातल्ये बाप्ये लई टपले व्हते पण म्या कोणाला थारा नाई दिला..."

"बरं बर्... पण मला खर्च ना?..." असंतुष्ट नामदेवने उगाच विचारले.

तुका म्हणे कल्पना बोलली, "आता कर तू ठीक आहेस... अजून काय घातलाच व्हता आत..."

"हो... आन तुझवल नसतसं तर आत्ता पातूर पाणी सोडल मी तुझी फोडीत....." नामदेव हसत म्हणाला. 

"नागा नगा.... एवढं सांगू.... पाणी सोडा... तर बाहीर सोडा आत नग...:. कल्पनाने घाबरत म्हटलं.

"का? घाबरतीस व्हय?. पोट्टशी हाशील..." नामदेवने हसत म्हटले.

"मगत्या भय्या नगं... नै निकड मुंबई... म्या इकडं... मग पोटूशी सुरक्षित राहिली.... ईचारतील ना... आणि त्यांना कळलं तर जिती गाडतील मला ते....

"बरं... भयंकर नगस... नाय सोडत मग पाणी आत.

चल काढी तुला न पायडं.... मलांगीचीय....

"इश्श... आता कापड काडची काय गरज आहे?... करा की आसचं... त्यांनी कधी काडली नाई काप माझीडं..." असं कल्पना म्हणु तुमची. 

"अगं... कपडं आपन लई मजा... तू काढ तर खर...नामदेव ला आता घाई गाई होती. 

"... हु... तुमीच काडा... मला लाज वाटते..."

"आरेच्‍छ!... लाज वाटच्‍च्‍या एस एस... मॅच काढतो..."असे म्हणून नामदेवने कल्पनाच्‍या कापडाची बटणे काढली आहे. स्वतः बटणे निवडून त्याने कापडे व्यापार केली.तिच्या हाताला धरून त्याला बसती केली आणि पाहा काय माहिती.मग त्याला पुन्हा खाली झोपवले.

तर मित्रांनो, आपली कथा मो

ठिकठिकाणी होईल. यासाठी आपण पुढील कथा पाहणार आहोत. तर खरी मजा आहे. तर सोडही जाऊ नका, लवकरात लवकर पुढचा भाग आहे.

आनंदल्या बायका भाग ४↘️