तर मित्र, आपण कथेच्या चौथ्या बायका या आलो आहोत. तर कथा मेन वळणावर आली आहे. आता नामदेव आणि कल्पनाची जुळणी होत होती.
आपण पाहिले, जेव्हा कल्पना, नामदेव कापड काढले, सांगितले, कल्पना म्हणाली,
आता कापडाची काय गरज आहे?... करा की आसचं... त्यांनी कधी काडली नाई माझी कापं..."असं कल्पना म्हणु टाकू.
"अगं... कपडं आपन लई मजा... तू काढ तर खर...नामदेव ला आता घाई गाई होती.
"... हु... तुमीच काडा... मला लाज वाटते..."
"आरेच्‍छ!... लाज वाटच्‍या एस... मॅच काढतो..." असे म्हणून नामदेवने कल्पना‍या कापडाची बटणे काढली आहे. स्वतः बटणे निवडून त्याने कापडे व्यापार केला.तिच्या हाताला धरून त्याला बसती केली आणि पाहा काय माहिती.मग त्याला पुन्हा खाली झोपवले.
मग त्याला शोधून काढले होते. जोर आरामबशी त्याने तिची साडी खाली केली आणि टाकली... आता त्याची कल्पना पूर्ण उघडी होती....
सामान्य ती कल्पना ठेंगणी असली तरी मदमस्त होती... छातीची आंबाची गोळी खालच्या अंगाने स्वतःला घडले होते... पोटावर तिच्या पोटावर पडल्या. पण कंबर होती... टरबूजवर चांगला होता... मांडल्या लहान नामदेवने. फुगीर असलेल्या भागाच्या केसात फिरवत तिची भेग पहाण्याचा प्रयत्न केला...... चंद्राच्या प्रकाशातही त्याचे स्पष्ट निर्देश…
चारवेळेला नामदेव अंगरक्षक पहात होता... कल्पनाला खरे तर लाज वाटते... जोडलेले होते, पण नवऱ्याने तिला कधी उघडली होती. आपण कल्पनाला कसेच वाटत होते....पण तिला मजा वाटत होती... कोणीतरी तिच्या अहवालात निरखून पहात होते. आणि ती व्यक्ती म्हणजे नामदेव होती.ह्याचे तिला अप्रूप होते... कारण अजून नावदेव तिला आवडायचे... लाजून हसत कल्पनाने त्याला विचारले,
"काय पहाता इतकं?... कधी बाई पाहिली नाय काय...?" सरला लाजत म्हणाली.
" पायली ना... बाय पायल्या ... पण तुमची नाम नाई पाहिली..." देव हसत म्हणाला.
"खरंच?... किती बाया पायल्या? तुमची तर लगीन पन झाल नाय अजून..." कल्पना असंभव बोलली.
"लगीन झाल म्हणून काय... बाबा लई पहायला नाय...." असं नामदेव म्हणाला.
"आस व्हॉय... लई चालू चालू तुमी... तुमच्या बाहेर सांगाया पायजे..." कल्पनाने मस्करीत त्याला म्हटले.
"बा मिल त्वांड उघडलं तर नरडच दाबील नंतर...'
"आव कावता पॉलिसी पाई... मॅम मस्करी करतेय...."
"लई तुजी मस्करी... दे आता कराया लवकर..."
असे बोलून नामदेव उठला आणि त्याने पोटी पाय फाकवले. तिच्या फाकड्या पायावर येत आहे त्याने आपला खून केला एका पकडत आणि तिच्या केसाळ फटीवर ठेवला.... एक धक्का मारत त्याने तिच्या दोन फटी एक इंच हत्या आत मारला... 'आई गं, करत कल्पना कळवळली! तिची ती फट खरोखरच वेगळी होती. नामदेवने जरा जोर लावला तर साधारण अर्धा इंच हत्यार आत गेला. वेदने तोंड वेडेवाकडे करत कल्पना म्हणाली,
"मला लई तरास व्हतोय....
'आग व्हाईल आधी... मग मजा वाटेल...' फुल जोश मध्ये असे बोलून अजून नामदेवने जोर लावत हत्यार तिच्या फटीत अजून मारला. ओली आणि सहज तिच्या फटी जात... त्रासदायकपणे नामदेवने तिला विचारले,
"काय गं... कुशाबा ने सोटा आत घातला की नाय कधी?"
कल्पना म्हणाली,"घातला होता की... पण त्यांच हत्यार तुमचा सारख अगडबंब... आणि ते आत घालव..... जरा हलवग आणि मग पाणी गाळ काढा..."
"आस्स... म्हंजी तुझा नीट घामच काढत नाय. तू पोटूशी राहिली नाय काय." नामदेव म्हणाला.
"काय माहीत... ममता सरकारी दवाखान्या त्या डागडीन बाय कडं व्हती... ती म्हनली नवऱ्यात काइती दो हाय... त्याला घेवून ये... मला या बद्दल मला तर माझा कावल..... म्हणेल... दोशजोत तिच्या हाय... मॅ नाई येनारकडं..."
"आस्स. मॅ बघतो कुशाबाला सांगतो... त्याला जरा समजतो... बाई आरक्षण रपारप हाणतात.
ते पन दावतो... नामदेवने तिला समजावत म्हटले.
"लई उपकार व्हेल तुमच... तुमी लई चांगल आहात...." कल्पनाने हसून त्याला म्हटले.
नामदेवने पुन्हा आपल्या हत्यार कल्पनाच्या फटीत अजून घालण्याचा प्रयत्न केला पण आत जात.
शेवटी हत्यार बाहेर काढत तो तिला म्हणाला,
"जा... खोबरेल तेल घेवून..."
"कशाला?" कल्पनाने भाबडेपणे विचार केला.
"तुज्या केसाला लावला... जावून घे ये... नामदेवने तिरसटाले तिला.
तो असंबद्ध का त्याला तिला कळले नाही पण ती गुपचूप उठली.जाऊन ती खोबरेल तेल घेऊन आली...नामदेवने तिला पुन्हा खाली झोपले आणि पाय फाकवले. मग त्याने आपल्या हातावर तेल घेतले आणि आपल्या सोट्याला चोपडले. आपला सोटा मुठीत पकडून तो हलवू शकतो. त्याचं नाव त्याला मोठ्या हाताची बोटे बुडवली आणि ती बोटे कल्पनाच्या फटीत घातली... तिच्या फटीचे भोक त्याला तेलाने चांगले चोळले.
मग तो ध्वस्त आणि त्याची कल्पना फसली हत्याराचा सुपाडा घातला... तेल लावले आत घुसला... मग सहज स्वार्थी करत त्याने आपला पूर्णघातला... 2018 मध्ये साडीला तेल हात पुसले आणि हसत म्हणाला,
"बगितलं ना पूर्ण आत... तेलाची सुळकन आत लाव..."
तू कल्पना बोलली नाही आणि नुसतीच त्याच्याकडे काही हसली... मग तो तिच्या अंगावर आणि तिच्यावर गालाचा मुका घेतला तो तिच्या फटीत सोटा बाहेर पडू शकतो... कल्पनाला त्याची सोटा टाईटच वाटत होती पण आता तिला पहिल्याचा त्रास होत होता. पाहिलं मिटलं आणि खूप दिवसांनी पूर्ण सुखाचा ती आनंद घेवू....
आपल्या तोंडून कल्पना रंगात आली तिच्या तोंडातून बाहेर पडू लागले, नामदेवने आपल्या चांगल्या पोजीशन प्रमाणे कल्पनाचे दोन्ही आंबे धरले आणि त्यांना चिवडत मुके घेत तो हिसके मारणे. कल्पनाने त्याच्या कंबरेला आपल्या पायाचा विळखा मारला आणि ती त्याच्याकडून मजा घेवू...ही दणके मारण्यात जशी साथ देत होती. सांगून त्याला सरला आठवली. सरला सुद्धा अशीच त्याला साथ देत होती....
बायका जास्त सुख मिळवून हे त्याच्या लक्षात आलं होतं... तेव्हा लवकर तिला हक्काची बायको आणून ठेवावं असं त्याला वाटू लागलं... बापाने मुलामुली पाहिली तर पटकन लग्न करून मोकळे व्हावे त्याला. .नामके मारून आनंद देवून कल्पनाचे अंगचे थर रत होते... तिला मजा आली... मात्र नवरा तिला बिलगून एव्हाना गवत गेला, पण नामदेव अजून जोरात प्रहार करत होता…
त्याच्या सोट्याने फटीतील घाणीने तिला एक सीट मजा येत होती. जी याआधी कधीतरी अनुभवली रसिकांवर येत... ती खालून कंबर करत त्याला साथ देत होती....बराच वेळ जोरजोरात पारप करत होता. तोंडातूनही चित्रविचित्र आवाज करत होता नामदेवला घट मिठी मारली आणि तीची गरम किंमत चिंबोरी सोट्यावर जोराने त्याच्या घावू....
नामदेवाच्या लक्षात आले की कल्पना झडत होती... ज्याला तऱ्हेने ती साथ देत होती. टाकून नामदेवने ओळखले की तिला सुखावले होते... मग एक अस्फूट किंचा मारली आणि त्याला घट्ट पकडून स्तब्ध राहिली आणि मग पडून राहिली... नामदेवचाही स्पीड वाढला आणि त्याला वाटू लागले की आता तो निघणार होता.... .शेवटी त्यांनी त्याचा धरून बाहेर काढला आणि चिकाच्या पिचकारीने फवारा उडवला.
पूर्ण गँग पुन्हा तो शांत झाला आणि कल्पनाचा पायवाच करत तो तिच्या बाजूने...वेळ पडून पडलेली उघडी मिट... कुटुंब नंतर नामदेवने उघडले. कल्पना कुतुहलाने आपल्या पोटावर पहात होती... नामदेवाच्या गळलेल्या चिकाकडे ती पहात होती... नामदेवाच्या ते लक्षात आले तेव्हा कुशीवर वळला आणि हाताने चिक तिच्या पोटावर टाकत तो म्हणाला,
'अग पाहतीस काय? आसा चोळचिक पोटावर लई औषधी असतो द्यो!" असे बोलून त्याने सगळा चिक पोटावर छातीवर चोळला... कल्पनाने त्याला देऊ. फुकट.... कल्पनेने पुन्हा एकदा ओणवी करून पुन्हा नामदेवला निघाले.
कल्पना त्याला होती, 'इथंच झोप. पण तो म्हणाला नाही की तुमच्या या नवीन संबंधाचा... कोणाला संशय आला नाही पाहिजे. गावातील त्याच काही मित्रांनी त्याला सोडले नाही. तेव्हा पुढचे २/३ दिवस त्याला सवलत मिळवून दिली जात नाही... त्याच दिवशी त्याला चान्स आणि तो सरलीकृत गेला. त्याला दुसऱ्याने आनंदाने म्हटले,
"माझ्या धन्याच पत्र आलया... पुढच्या गोष्टी तो पडतो....
नामदेवने नुसतीच मान हलवली. तिला मिठी मारत त्याच्या छातीच्या हाताने जेव्हा तो दाबून टाकतो, तेव्हा त्याचा हात जोडत सरलता,
"नाम्या, आज नग करूस... मै लई दमली हाय... सकाळपास्न लई काम पडल व्हट...'
"अग ... जास्त येळ नाही घेनार मॅ... पटपट पटपट गाळतो.....
"नको... मी खरोखरच दमलेय... पुना कवतरी करू..." सरलाने नाखुशीने म्हटले.
"बरं... पण जास्त वाटू नाई बघणार... वेळ उद्या येईल..तया... नामदेवने आवाजात तिला म्हटले.
मग तो तिच्याकडून निघाला. त्याचा हिरोड होता पण तो तिच्यावर रामली करू शकत नाही...
त्याला चेक केले की कल्पनाचा घाम काढला चान्सो लाभला... पण त्याचा बाप घर होता आणि कल्पनाची सासूही घर होती. तेव्हा त्याला कारणीभूत नाही. बाहेर फेर मारुन तुमचा तुमचा तोदला तेव्हा अंधार होता... दिवसभर दगीने तो थकला होता.
आपणास नाम जेवला आणि जो झोपून गेला तोच उठला.....दुसऱ्या दिवशी देवदेव तयार होऊन सरळ झाला. त्याला साधारणपणे घेतले. आत शिरल्यावर त्याने पाहिले की तिच्या घरात खाटेवर एक बाई होती... चेहरा बस त्याला ओळखीचा वाटला. नामदेवने व्यापारी म्हणालत साधा सरळ साधला तेव्हा,
"नाम्या... ही यमुना... यशवंतची बायको... तू आलास तुला भेटाया निरोप पाठविला व्हता तिं... पण तू काय भेटला नाय... तवा मी म्हनले तिला... तू आज येनार हाय.
माज्याकड... तवा ती आली...तुला भेटाया..."
तेव्हा नामदेवाच्या सर्वांत प्रकाश, की ती का ओळखीची वाटली... ती बाई म्हणजे, त्याचा मुंबई गेला तिसरा मित्र, यशवंतची बायको होती...
त्यांच लग्न झालं. आता नवीन एका बाई महिला कार्यक्रम चालून आली आहे. आता तो यमुना च्या बरोबर जात होता.
तर मित्रांनो, तीन मित्रांच्या बायका, सरला बो, कल्पना आता राहिली ती यमुना. मग आता यमुनेच्या घरची मेजवानी नामदेव सुरक्षित स्विकारतो. ते आपण पुढील
म्हणजे कथेच्या पाचव्या चौकटी पाहणार आहोत. स्पष्टतरही जावु नका.अशाच गरमागर मेजवान तयार राहा.कथा चांगले असतील तर लाईक
गावातल्या बायका भाग ५↘️
No comments:
Post a Comment