★गावातल्या बायका भाग ५ वा★
नमस्कार मित्रांनो, मित्रांनो आता पर्यंत तुम्ही "गावातल्या बायका" या कथेचे ४ भाग पाहिले. तर मित्रांनो,त्या चारही भागाला तुम्ही चांगला प्रतिसाद दिला. त्यासाठी तुमचे मनापासून आभार व्यक्त करत आहे. तर कथेच्या पाचव्या भागात आपण पोहोचलो आहोत. तर पाचव्या भागात पाहु काय ऐकायला मिळतं
तर चौथ्या भागात आपण पाहिले, की नामदेव फेरफटका मारुन सरलाच्या घरी आला. तेव्हा सरलाने दार उघडून त्याला घरात घेतले. आत शिरल्यावर त्याने पाहिले की तिच्या घरात खाटेवर एक बाई बसली होती…तेव्हा सरकारी त्या बाईची ओळख करून दिली.
नाम्या... ही यमुना... यशवंतची बायको... तू आलास तवा तुला भेटाया निरोप पाठिवला व्हता तिनं... पण तू काय भेटला नाय तिला... तवा मी म्हनले तिला... तू आज येनार हाय माज्याकड... तवा ती आलीया...तुला भेटाया..."तेव्हा नामदेवच्या डोक्यात प्रकाश पडला, ती बाई म्हणजे, त्याचा मुंबईला गेलेला तिसरा मित्र, यशवंतची बायको होती… आता तिच्या घरचे बोलवणं आलं होतं.
सरला त्याला पाणी आणायला आत गेली होती... यमुना खाली मान घालून बसली होती...बहुतेक ती लाजत होती... तिची नजर खाली आहे ह्याचा फायदा घेत नामदेवने तिचे निरीक्षण केले.....ती सरलाच्याच वयाची २६/२७ ची होती. गोरी गोरी पान दिसत होती. तिचे अंग गरगरीत होते म्हणजे अंगावर नुकतीच चरबी चढायला लागली होती.... चरबी योग्य ठिकाणी माफक प्रमाणात चढली होती तेव्हा तिचे अंग भरलेले वाटत होते....
तिचे केस काळेभोर होते आणि तिने ते मागून सोडलेले होते.... पण ती खाटेवर तिच्या मागे सोडून दिलेल्या केसांवरून कळत होते की तिचे केस लांबसडक आणि भरघोस होते... तिचे निरीक्षण करून त्याने जाणले की ती सुद्धा एक अस्सल गावरान मेवा' होती... नामदेव तिच्याबरोबर बोलू लागला....तिने निरोप पाठवला तरी तिला न भेटल्याबद्दल त्याने तिची माफी मागितली. यमुना काही हरकत नाही असं म्हणाली.
मग तिने त्याच्याजवळ आपला नवरा, यशवंतची चौकशी केली. नामदेवने तिला सगळी माहिती दिली. तिच्याबरोबर बोलून, थोडे विनोद करून त्याने तिचा संकोच घालवला. तेवढ्यात सरला आतून पाणी घेवून आली. ते इतका वेळ बोलत होते. तेव्हा सरला पाणी घेवून बाहेर आली नाही. कारण तिला त्या दोघांमधील संकोच घालवायचा होता म्हणून तिने मुद्दाम त्या दोघांना एकांत दिला होता....तांब्या आणि पेला घेवून सरला आली आणि तिने पेला नामदेवच्या हातात दिला.
नामदेवने पेला धरला आणि सरला तांब्याने पेल्यात पाणी ओतू लागली. पाणी ओतताना तिने मुद्दाम हात हलवला आणि पाणी नामदेवच्या अंगावर सांडले. त्याचा शर्ट पाण्याने भिजला..... सरलाने त्याची माफी मागत म्हटले,
"तुजा शरटं काड... म्या जरा वाळत घालते... आत्ता सुकल..."
"शरटं कसं काडू?.. परक्या बायांसमोर??" यमुना होती म्हणून नामदेवने सभ्यपणाचा आव आणत म्हटले.
'आव लाजू नगा... त्याला काय व्हतं... आमी परक थोडीच हाय... काडा तुमच शरटं...."मग नामदेवने जास्त आढेवेढे घेतले नाही आणि शर्ट काढला. त्याने शर्ट काढल्यावर यमुना गुपचूप नामदेवच्या शरीराकडे पाहू लागली.. मुंबईला जरी रहात होता तरी तो तिकडे तालमीत जात होता तेव्हा त्याचे शरीर पिळदार होते... उघड्या नामदेवचे बळकट शरीर पाहून यमुनाचे डोळे चमकले..!...खरी गोष्ट नामदेवला माहीत नव्हती... यमुना सरलाची मैत्रीण होती…
दोघींचेही नवरे मुंबईला कामाला गेले होते तेव्हा भूक भागवून घेण्याच्या बाबतीत दोघीही उपाशी होत्या. नामदेव जेव्हा पहिली वेळ सरलाकडे आला.तेव्हा त्याला पाहून ती पाघळली आणि तिने त्याच्याकडून भुक शांत करुन घेवून आपली आग शांत करून घेतली. आणि यमुना सरलाची जिवलग मैत्रीण असल्याने तिने यमुनाला नामदेवबरोबरील हेफला हेफली बद्दल सगळे काही सांगितले.
ते ऐकून यमुनाच्या मनातही नामदेवकडून आपली भूक शांत करुन घ्यायची इच्छा निर्माण झाली, पण परक्या पुरुषाला असे कसे आपली खाज शांत करुन द्यायचे.ह्या विचाराने ती संकोचत होती. दुसरे असे की तिच्या घरात तिचे सासू-सासरे असल्याने तिला नामदेवबरोबर तिच्या घरात काही करता येणार नव्हते... पण सरलाने तिला याबाबत मदत करायचे ठरवले. तिने यमुनाला म्हटले, की तू माझ्या घरी ये आणि नामदेवला पहा. जर तुला तो आवडला तर मग तू पुढे त्याच्याबरोबर जुगाड कर....
तेव्हा जेव्हा यमुनाने नामदेवला उघडे पाहिले तेव्हा ती आकर्षीत झाली आणि तिने गुपचूप सरलाकडे पाहिले. सरलाने तिला नजरेनेच खूण केली की कसा वाटला नामदेव?' त्यावर यमुनाने 'छान' अशी मान डोलावली... नामदेवला त्या दोघींची खाणाखुणी कळत होती पण त्याने तसे दाखवले नाही. मग सरलाने दोघांना आत्ताच एकांत द्यायचा ठरवले आणि ती नामदेवला म्हणाली,"नामदेव, माजी येक मैतरीन हाय... चार मासा आदी तिच लगीन झालं व्हतं…
ती माहेराला आली हाय... म्या जरा तिला भेटाया जाते... तू बस हितच... यमुना बरुबर गप्पा मारत... यमुने, म्या जावून येते... नीट 'ध्यान' दे पावण्याकडं..."असे बोलून तिने पुन्हा यमुनाला खाणाखुणा केल्या. नामदेवच्या लक्षात आले, की सरला मुद्दाम त्याला आणि यमुनाला एकटे सोडून चालली होती. त्यांचे बहुतेक ठरले असावे.... म्हणजे आपल्याला यमुनाबरोबर काही करायला मिळणार की काय?... त्या विचाराने तो पण खुश होवू लागला…
तसे ही यमुनाला पाय वर करुन दणके मारायला मिळाले तर काय मज्जा येईल? या विचाराने त्याचा सोटा कडक व्हायला लागला....सरला निघून गेली... जाताना तिने दाराची कडी बाहेरून लावून घेतली व त्याला कुलूप लावले. म्हणजे जर कोणी आले तर घर बंद आहे व सरला बाहेर गेलीय असे सगळ्यांना वाटावे म्हणून... बाहेरून कुलूप लावल्याचा आवाज नामदेवने ऐकला आणि त्याची खात्री झाली की त्याला यमुनाला नक्कीच आपल्या सोट्यावर बसवायला मिळणार होते. प्रश्न आता होता की त्याची सुरुवात कशी होईल?...
सरला निघून गेल्यावर नामदेव यमुनाकडे रोखून पाहू लागला... यमुनाला ते जाणवले.... तिने मध्ये एकदा दोनदा नजर वर करून त्याच्याकडे पाहिले आणि तो आपल्याकडेच रोखून पहातोय हे पाहून तिने लाजेने मान खाली घातली... ती काही बोलत नाही हे पाहून नामदेव थोड़ा खाकरला आणि म्हणाला,'आपन आसच गप्प व्हायच की काई बोलायच बी..."
"हं.. हं ? ... त्ये... तुमी बोला ना..." यमुनाने लाजत म्हटल.
"कोन ?... म्या ?... मला काय नाय बोलायच... " यमुनाने गडबडत म्हटले.
" नाइ कस?... माज्या ध्यानात आल... तुमी सरलाबरुबर खानाखुनी करत व्हता... तवा लाजू नका... बिनधास्त बोला...."
"त्ये... तुमी... सरला..." असं अवघडतच यमुना बोलली.
"म्या... सरला... काय ?" नामदेव असं विचारु लागला.
"तुमी... सरलाशी... त्ये..." यमुना चाचरत बोलू लागली.
"म्या सरलाशी... काय ?" नामदेव कळून न कळल्यासारखे दाखवत होता.
"त्येच... तुमी सरलाशी केलत.... त्ये तिन मला सांगितल..." एकदाच तिने सांगून टाकले.
"काय?... काय सांगितल तिन ??" नामदेव ने पुन्हा प्रश्न केला.
"ह्येच... तुमी तिला हेफललात... तिची आग शांत केली...'असं यमुना ने डायरेक्ट सांगुन टाकलं.
"आस्स... म्हंजी तिन तुला सांगितल सगळं तर...." असं नामदेव बोलला.
"व्हय!..." डोक्यावरच ओझ उतरवल्यासारखे तिने हश्श करत म्हटले.
"मग... त्याच काय?... तू मला का सांगतीया त्ये...?" नामदेवने पुढे तिला विचारले.
" ते... तुमी... तिला... केल... तस मला... " यमुनाला पुढे काय बोलावं तेच समजेना.
"तुला काय?" नामदेव उत्सुकतेने बोलला.
"मला पण करा....यमुना लाजत म्हणाली.
"तुला पण करा... का?" नामदेवने मिश्कीलपणे विचारले.
"कारण म्या पण तिच्यासारकीच उपाशी हाय..."यमुना कसं तरी बोलली.
"आस्स... आन नाय केल तर...?" नामदेवने तिरक्या नजरेने पहात म्हटले.
"तर म्या सगळ्यांना सांगल... तुमी तिच्याबरुबर काय क्येल ते..." प्रथमच यमुनाने नामदेवकडे पाहून ठामपणे म्हटले.....
"आस्स... लई जरबीन बोलतीया... अजून पातूर त्वंडातून शब्द बाहीर पडत नवता..." नामदेवने दरडावून म्हटले.
"व्हय... बाईला एकादी गोस्ट पायजे आसल... तवा तिच्यात जोर येतुया..." यमुनाने स्पष्टीकरण दिले.
"व्हय का... लई चटर पटर बोलाया लागलीस...." नामदेव तिला म्हणाला.
" है बगा पाव्हण... तुमी सरलाला केलतं... त्याबदल माज काय म्हणन नायं.... तुमी काई वाइट क्येल, आस म्या म्हनत नाय... उलट तुमी तिला मदत क्यैली... पण मग आता मला पण मदत करा... म्या पन तिच्यासारखी उपाशी हाय... माजी पन शांती करा..." यमुनाने एका दमात त्याला म्हटले.
"आनी येश्या... तुजा नवरा... त्याला कळल तर?"असं नामदेव ने विचारलं.
"त्याला कस कळल?... तुमी कुनाला ,सांगो नगा.... आमी कुनाला सांगनार नाय... आपली गम्मत आपल्यात रावू द्या…
"व्वा... लई झकास... पन माजी एक अट हाय..." नामदेवला तिला दणके मारायचे होते पण तिच्या धमकीने नव्हे तर स्वतःच्या अटीवर....
"कसली अट?" यमुनाने कुतुहलाने विचारले.
"मला वाटल तस म्या करनार... आस नगं, तस नगं चालनार नाय... गुमान म्या सांगल तस, मागल तस करुन द्यायचं.... ये कबूल आसल तर म्या करल..."
"चालल!... माजी काय हरकत नाय..." यमुनाने लाजत लाजत म्हटले.
ते ऐकून नामदेव खूष झाला! यमुनाला आता कसेही रगडता येईल ह्या विचारने त्याचा सोटा कडक व्हायला लागला... तो उठून तिच्या जवळ गेला तर यमुना उठली आणि म्हणाली,
"हित नग... आत चला…
"का?.... हित का नग?"
"आव... ही बाहिरची खोली हाय... बाहीर आवाज जाइल ना..."
"लई हुशार हायेस... चल...... नामदेवने हसत म्हटले... त्याने यमुनाचा हात धरला आणि ते दोघे आतल्या खोलीत आले. आतल्या खोलीतील तिला खाटेवर बसवत तो तिच्या बाजूला बसला आणि त्याने तिला माग ढकलून झोपायला लावले. मग तो तिच्या बाजूला हाताचा आधार घेवून कुशीवर पडला. त्यांचे पाय खाटेच्या खाली लोंबकळत होते.... तिच्या गालावरून आपली बोटे फिरवत नामदेव खाली झुकला.
यमुनाने लाजून डोळे मिटून घेतले... तिच्या गालाची एक पप्पी घेत त्याने विचारले,
"घाई नाई ना घरला जायची?... आपल्याला लई येळ लागनार हाय... '
"नाई... म्या सासूला सांगून आलेय... म्या आन सरला आमच्या मैत्रीनीला भेटाया जातोय... तवा वाट बगू नगा..."
"तशी लई हुशार हाय तू..." नामदेवने खूष होत म्हटले,
"तर वो... नाईतर मग मज्जा कशी मिळायची..." यमुनाने खुदकन हसत म्हटले.
तिच्या हसण्यावर फिदा होवून नामदेवने तिच्या ओठावर ओठ ठेवले आणि तो तिचे ओठ चावु लागला... यमुनाचे ओठ थरथरत होते आणि त्यांना चावताना नामदेवला वेगळीच मजा मिळत होती. त्याने आपला हात तिच्या छातीवर ठेवला. यमुनाने छाती भरून श्वास घेतला,ज्याने तिची छाती वर होवून खाली झाली... त्याचा फायदा घेत नामदेवने तिचे बॉल दाबायला सुरुवात केली... आळीपाळीने तिचे दोन्ही बॉल दाबून झाल्यावर त्याने तिच्या पदराला हात घातला...
तिचा पदर खेचत त्याने तिच्या छातीवरून दूर केला व बाजूला टाकला..... तिच्या कापडंमध्ये लपलेल्या दोन बॉल त्याने आसुसलेल्या नजरेने पाहिले. घाबरल्याने तिची छाती जोराने वर खाली होत होती आणि त्यांची एका तालातली हालचाल पहायला नामदेवला मजा वाटत होती....पुन्हा तिच्या हलणाऱ्या कबुतरावरुन त्याने हात फिरवला. मग त्याने तिची कापडं एका हाताने काढायला सुरुवात केली... एक एक करत सगळी कापडं काढून त्याने बाजूला केली…
मग त्याने तिला पुन्हा खाली झोपवली.खाली झोपवल्यानंतर नामदेवने यमुनाला पालथी करून आपल्या छाती, पोटावर झोपवले..... आता तिची दुधाळ पाठ त्याला दिसत होती... गोऱ्या गोऱ्या पाठीवर ब्रेसीयरच्या पट्या दिसत होत्या....
नामदेव खाली वाकला आणि तो तिच्या पाठीवर जिभेने चाटु लागला... हळू हळू तिच्या पाठीच्या एक एक भागाचे तो जिभेने चाटुन आस्वाद घेत होता... तिच्या नितळ खांद्यावर त्याचे हात फिरत होते... यमुनाचे केस भरपूर मोठे होते आणि ते त्याच्या चेहऱ्याला गुदगुल्या करत होते....
त्याने तिचे केस धरले आणि तिच्या पाठीवर पसरवले... मग तिच्या पाठीवर पसरलेल्या केसांवर आपला चेहरा घुसळत तो तिची पाठ पुन्हा चुंबू लागला.. असे हळुवार प्रेम त्याने कधी कोणा बाईबरोबर केले नव्हते... बाई मिळाली की 'काढ सोटा अन घाल फटीत' असेच तो करावचा. पण यमुनाबरोबर त्याला असे का करावेसे वाटले? हे काही तो सांगू शकत नव्हता... कदाचित ती गोरी होती, तिचे केस भरघोस आणि लांबसडक होते म्हणून कदाचित त्याला तसे वाटले होते....
तिची पाठ चुखुन मन भरल्यावर त्याने तिला धरून वळवली आणि पुन्हा आपल्या पाठीवर झोपवली... मग त्याने तिच्या छातीवरून बेसीयर बाजूला केली आणि काढून टाकली. तिची भरलेली छाती उघडी झाली... इतर बायकांच्या मानाने यमुनाची छाती जास्तच मोठी वाटत होती...
तिच्या अंगावरची शिरशिरी आली.त्यामुळे तिच्या आंब्याची बोंडे ताठरली होते आणि उठून दिसत होती... नामदेवने आपल्या बोटात तिच्या हापुस आंबाचा वरचा बोंड्स पकडला आणि दाबला... 'स्स्स्स' करत यमुना कण्हली! नामदेवला मजा वाटली आणि तो तिचे बोंड्स आळीपाळीने दाबू लागला... मध्ये मध्ये तो तिचे आंबे ही कुस्करुन दाबत होता... यमुना जोराने श्वास घेत होती... तिचे पोटही या क्रियेने हलत होते. पोटावरील खोलगट बेंबी नामदेवला खुणावत होती....
त्याने आपली बोटे तिच्या बेबीत घातली आणि खाली वाकून त्याने तिच्या आंब्याचा एक बोड्स तोंडात घेतला... तिची बेंबी कुरवाळत तो तिचे बॉंड्स चोखू लागला... एकाच वेळी बेबी आणि छाती दोन्ही ठिकाणी यमुनाला मजा मिळत होती. तेव्हा ती फार गरम झाली होती... तिने डोळे मिटलेले होते आणि अस्वस्थपणे शरीराची हालचाल करून ती नामदेव देत असलेला आनंद घेत होती.....
तिची बोंडूस चोखता चोखता नामदेवने तिच्या साडीच्या मिऱ्यांना हात घातला. कंबरेत खोचलेल्या मिऱ्यां त्याने ओढून बाहेर काढल्या... मग तो उठून उभा राहिला आणि त्याने तिची साडी ओढून काढली.. तिच्या टरबुजांच्याखाली अडकलेली साडी ओढताना यमुना टरबूजे वर करत होती व त्याला साडी फेडू देत होती. साडी काढून झाल्यावर पुन्हा तो तिच्या बाजूला बसला आणि त्याने तिच्या परकरची नाडी सोडली....
नाडी सोडून त्याने तिचा परकरही ओढून काढला…
आता यमुनाच्या अंगावर एक पांढरी चड्डी होती...
ती पांढरी चड्डी तिच्या कंबरेला आणि मांड्यांच्या वरच्या भागावर घटट बसली होती आणि कंबरेच्या मानाने जाड असलेल्या तिच्या मांड्या फुगून बाहेर आलेल्या होत्या... आता त्याला यमुनाला उघडी करायची घाई झाली. त्याने तिच्या कंबरेत चड्डीमध्ये हात खुपसला आणि तिची चड्डी खाली खेचली... तिच्या जाडजूड मांड्यावरून चड्डी खाली खेचत त्याने तिच्या पायातून काढून टाकली....
आता यमुनाचा अंगावर काहीही टेवलेले नव्हते.... तिच्या फोदीवर सरलाच्या फोदीसारखेच भरगोस केस होते आणि तिच्या फोदीची भेग त्यात झाकली गेली होती. तिला बघून नामदेवचा सोटा उडायला लागला... त्याने भरभर करत आपली पॅन्ट, शर्ट, काढुन तोही कुस्ती खेळायला तयार झाला. यमुनाने डोळे मिटलेले जरूर होते पण मध्ये मध्ये ती डोळे किलकिले करू त्याच्याकडे पहात होती…
नामदेव जेव्हा सोटा डोलु लागला होता. तेव्हा तिची नजर कडक झालेल्या सोट्यावरच होती.ती आश्चर्याने आणि थोड्याशा भितीने त्याच्याकडे पहात होती... तिला तसे बघताना पाहून तो म्हणाला,
'काय बगते आशी?... कदी येवढा सोटा पायला नव्हता??
"नाय ना... सरला म्हणली मला... पण इतका मोठा आसल आस वाटल नाय मला... जाइल का माज्यात यो ?"
"न जायला काय झाल? ह्या पक्षी मोठ्ठाले सोटे फोदीत जातात... तू नग काळजी करूस.....लई मजा वाटल तुला... "तिला आता वेगळीच मजा अनुभवायला मिळणार होती. जी ती कधी तिने अनुभवली नव्हती. तिचा नवरा घालायचा, पाणी गाळायचा आणि झोपून जायचा. तेव्हा नामदेव करत असलेले चाळे तिच्यासाठी नवीन होते आणि सुखदायक होते. मग नामदेवने तिच्या केसांमधून तिच्या चिंबोरीची भेग शोधली आणि आपले मधले बोटे तिच्या भेगेत सारले…
त्याच वेळी पहिल्या दोन बोटांनी त्याने तिच्या भेगेवरील दाणा पकडला आणि तो तिचा दाणा दाबू लागला. त्याने यमुनाचे शरीर कंप पावू लागले...तिला आपल्या दाण्यावर वेगळ्याच संवेदना जाणवू लागल्या. त्याने असाच तिचा दाणा दाबत रहावे असे तिला वाटू लागले... त्यात तिचे शरीर होरपळू लागले... ती त्याचा सोटा जोराने हलवू लागली... तिच्याच स्पीडने नामदेव तिच्या भेगीत मधले बोट आत-बाहेर करू लागला.
ती जोरजोराने आपली कंबर हलवू लागली... तिच्या तोंडात जीभ घालून नामदेव तिचे ओठ चोखू लागला आणि तिच्या भेगीत बोटे घालू लागला... यमुनाच्या अवस्थेवरून त्याला कळले की ती आता जास्तच गरम झाले. मग नामदेव उठला आणि तिच्या मांड्या फाकवून तिच्या पायात शिरला. आपला सोटा पकडून त्याने त्याचा सुपाडा तिच्या केसाळ फटीच्या भेगेवर ठेवला. यमुनाने डोळे घटट मिटून घेतले आणि दातात खालचा ओठ चावून धरत ती त्याचा लांबलचक सोटा फटीत शिरायची वाट पाहू लागली…
तिच्या पवित्र्याने नामदेवला हसू आले. कारण त्याला माहीत होते तिने कितीही मनाची तयारी केली तरी एकदा त्याचा सोटा तिच्या फटीतत शिरला की ती ओरडणार होती....तिच्या भेगेत एखाद इंच सोटा हळुवारपणे घुसवून तो तिच्या अंगावर झोपला, तिची भरगच्च छाती त्याच्या छातीखाली चिरडली गेली... त्याचा अंगाचा भार तिच्या अंगावर आला तेव्हा तिचा श्वास फुलला … त्याच क्रियेच्या भरात तिने त्याच्या मानेभोवती हाताचा विळखा टाकला.
मग त्याचे तोंड आपल्या तोंडावर ओढून तिने आपली जीभ त्याच्या तोंडात सारली. तिच्या ह्या बिनधास्तपणाने नामदेवच्या सोट्याला झटका बसला आणि नकळत त्याने एक गचकन धक्का मारला! एका धक्क्यात सोटा मुळापर्यंत यमुनाच्या फटीत सारून तो स्तब्ध झाला ! जळती लोखंडाची सळई काय कोणीतरी आपल्या फटीत घातली आहे असे यमुनाला वाटले आणि तिच्या तोंडून एक अस्फूट किंचाळी बाहेर पडली पण तिचे तोंड नामदेवच्या तोंडावर दबलेले असल्याने तिची किंचाळी नामदेवच्या तोंडात विरून गेली…
प्रचंड सहनशकी एकटवत ती त्याचा धक्का, त्याचा सोटा आणि त्याने होत असलेल्या वेदना सहन करू लागली....
ह्या गावातल्या बायकांची फटी इतक्या घट्ट कशा होत्यात हे नामदेवला आश्चर्य वाटत होते.... यमुनाला इतका मोठा सोटा फटीत घ्यायची सवय नव्हती. जी काय सवय होती ती गेल्या ३ वर्षात निघून गेली होती. तेव्हा पुन्हा सोटा फटीत घालून घ्यायचे सुख घेताना ती खूपच उत्सुक झाली होती…
नामदेव तिला दणके मारत होता आणि ती त्याला मिठीत गच्च पकडून होती. तसा नामदेव दिसायलाही तिच्या नवऱ्यापेक्षा छान होता तेव्हा त्याला असे मिठी मारायला तिला आवडले होते.....खोलीतल्या गरमीने त्या दोघांनाही घाम येत होता आणि दोघांचीही घामट शरीरे एकमेकांशी झुंजत होती... यमुना कण्हत होती. तिच्या तोंडातून हुंकार आणि चित्कार बाहेर पडत होते... नामदेव यमुनाला अजून जोराने रगडून घेऊ लागला.
त्याची लवकर गळण्याची चिन्ह नव्हती.तेव्हा तो भरपूर आनंद घेत तिला रगडत होता.... मध्येच त्याला काय वाटले कोणास ठाऊक? पण त्याने सोटा तिच्या फटीतून बाहेर काढला आणि उठून बाजूला होत तो म्हणाला,
"उलटी फिर... आन वणवी उभी राहा..."
"म्हंजी?... कशी??" यमुनाने गोंधळून जात म्हटले.
"आग तू फिर तर खर... मग दावतो..."
असे म्हणून त्याने यमुनाला उठवली आणि पाठमोरी केली. त्याने तिला हातावर आणि गुढग्यावर उभे रहायला लावले... आता तिचे कलिंगडासारखे गोल गोल आवजार त्याच्या नजरेसमोर आले. तिच्या मागे येत तो तिच्या दोन्ही पायात गुढग्यावर उभा राहिला. मग तो दोन्ही हाताने तिचे कलिंगड चिवडू लागला..आपला कडक सोटा तिच्या दोन्ही कलिंगडच्या मधल्या फटीवर ठेवत तो आपला सोटा मागे-पुढे करायला लागला व त्याचवेळी तिचे कलिंगड दाबायला लागला…
नामदेवला तसे करताना मजा वाटत होती.. तिचे भरघोस केस तिच्या पाठीवरून खाली पसरले होते. त्याने पुढे होत ते केस गोळा केले आणि तिच्या पाठीवरून तिच्या कलिंगडावर आणले. मग तिचे केस हातात पकडून तो हिसके देवु लागला. नामदेव जे करत होता ते यमुनाला आवडत होते पण त्यापेक्षा जास्त तिला त्याचा सोटा फटीत हवा होता. तेव्हा ती त्याला म्हणाली,
"आव पाव्हण... घाला की आता आत...
"का?... लई उतावळी झालीय का?"
"आता का व्हनार नाय ?... तुमचा सोटा लई भारी हाय..."
"व्हय का... मग घे आता...' नामदेव म्हणाला.
असे बोलून नाम्याने आपला सोटा पकडला आणि थोडे खाली वाकून सोटा मागून तिच्या फटीत घातला.
मग त्याने तिची कंबर पकडली आणि तिला मागे आपल्या सोट्यावर जोरात दाबले. गपकन त्याचा सोटा तिच्या फटीत शिरला... त्याने तिला मागे ओढली. मग तो तिची कंबर धरून तिला मागे-पुढे हलवू लागला आणि तिची कलिंगड मधील फट त्याच्या सोट्यावर मागे-पुढे होवू लागली.....यमुना त्याला साथ देवू लागली व आपणहून कंबर हलवून त्याचा सोटा आत बाहेर घेवू लागली... जेव्हा ती मागे होत त्याच्या अंगाला चिटकत असे तेव्हा तिचे कलिंगडाच्या खापी दुचमळत होत्या…
त्यांची हालचाल पाहून नामदेवचा सोटा अजूनच कडक होत होता आणि मग तो त्वेशाने तिला दणके मारत होता....असे त्याने चार पाच वेळा केले पण यमुनाला कळले नाही तो काय करतोय ते... ती अजूनही हाता, गुढग्यावर ओणवी होती. मग नामदेवने तिचा खांदा धरून तिला खाली ढकलले जेणेकरून तिचे खांदे खाली खाटेला टेकावेत. ती तशी झाल्यावर तिचे कलिंगड वरच्या बाजूला उठून आले. त्याने तिचे दोन्ही कलिंगड च्या खापा बाजुला फाकवल्या आणि तिच्या भोकाकडे पाहिले.
त्याने सोटा एका हातात पकडला आणि दुसऱ्या हाताने तिच्या कलिंगडची फट फाकवत त्याने सोट्याचा सुपाडा तिच्या भोकावर टेकवला. त्याचा सोट्याचा तिथे स्पर्श झाला तेव्हा तिचे भोक आकसले आणि पसरले. त्याने हळू हळू आपल्या सोट्याचा दाब तिच्या भोकावर द्यायला सुरुवात केली....
"आवो... काय करताय?... कुट घालताय ??" यमुनाने कापऱ्या आवाजात विचारले.
"जिथ तुला उमगतय... तिथच..." नामदेवने जोर लावत म्हटले.
"आव पन... तिथ कुनी घालत नाय... ती जागा न्हाई त्याची..."
"आग तुला नाव माहीत... ही पन एक जागा हाय घालायची..."
"आव मला तरास हुतोया... नगा घालू... आऽऽऽ आऽऽऽऽऽऽऽ..."
आणि जसे नामदेवने आपल्या सोट्याचा सुपाडा तिच्या कलिंगडाच्या फटीत घुसवला. तसे यमुनाने किंचाळी फोडली!.. तिच्या किंचाळीकडे दुर्लक्ष करून नामदेव तिच्या मागच्या भागात घुसवतच राहिला…
यमुनाला वाटले की कोणी गरम गरम लोखंडाची कांब तिच्या मागील भागात घातली आहे... तिला प्रचंड वेदना होवू लागल्या... तिला असे वाटू लागले की कोणीतरी तिचा मागील भाग फाडत आहे.....ती वेदनेने कळवळू लागली, बडबडू लागली... ती त्याला सोटा बाहेर काढण्याची विनंती करू लागली... पण नामदेवने तिचे ऐकले नाही व तो सोटा तिच्या फटीत घालतच राहिला. जेव्हा त्याचा अर्ध्यापेक्षा जास्त सोटा तिच्या मागील भागात शिरला तेव्हाच तो थांबला...
तो आता स्तब्ध राहिला... त्याच्या सोट्याला सुद्धा प्रचंड घट्टपणा जाणवत होता... त्याला असे वाटत होते की कोणीतरी त्याचा सोटा घट्ट पकडून ठेवला आहे…यमुनाला वेदना सहन होत नव्हत्या. ती पुन्हा कळवलीने म्हणाली,
"आव.. पाव्हणे.. म्या तुमच्या पाया.. पडते... तुमचा सोटा.. बाहीर.. काडा... मला... लई.. तरास.. होतुया... माज्यावर दया करा... " यमुना बडबडत होती....
"गप बस्स, रांडे... स्वतः म्हटल व्हत ना तुला? म्या काय पन करल... तवा हा म्हनली..
" "व्हय..! पन मला.. काय म्हाईत.. तुमी.. दुसऱ्याच भोकात घालाल.. आस... नगा...मला.. असा तरास.. देवू... "
"गप बस... काय व्हत नाय... आदी आदी थोड वंगाळ वाटल... मग हुईल सवय... "असे बोलून नामदेव हळु हळू आत-बाहेर करू लागला…
आणि तेवढ्यात सरला दरवाजा ढकलून आत आली... मुख्य दरवाजा तिच बाहेरून बंद करून गेली होती तेव्हा तिला आत यायला त्यांना तसदी द्यायची गरज पडली नाही... आता ते दोघे आतल्या खोलीत करत होते तेव्हा ती आत आली....
तिने आश्चर्याने त्यांच्याकडे पाहिले... नामदेवने वळून फक्त सरलाकडे पाहिले पण त्याने यमुनाची मागुन मारणे चालू ठेवले... यमुनाचे डोके खाटेवर दाबलेले होते तेव्हा ती तशीच राहून सरलाकडे पहात होती.
सरला अचानक आत आली पण यमुना सुद्धा तशीच पडून राहून दणके मारुन घेत होती.
सरलाने त्यांना जवळुन पाहिले तेव्हा लक्षात आले कि नामदेव काय करत आहे.तिने डोळे विस्फारून तिने विचारले,
"काय चाललय हो?... तिला कुट घालतोय तू??"
"म्या हिचा मागुन बोगदा पाडतुया... कुनी तिचा असा मारला नव्हता म्हनूनशा म्या मारतुया..." तो अजूनच धक्के देत म्हणाला,
"आर पन त्ये वंगाळ असल्या. तिथ कुनी घालत नाय.." सरलाने आश्चर्यात म्हटले.
"आता तू हिलाच ईचार... वंगाळ वाटतया की ग्वाड..." नामदेव जोरजोराने दणके देत म्हणाला.
"व्हय गं यमुने... कसं वाटतया तुला?" सरलाने खरोखरच तिला विचारले.
"आहऽऽऽ... उहहऽऽऽ... तरास हुतुया... पण इतक बी वंगाळ नाई हाय... " यमुनाने कण्हत म्हटले.
"बघितल... म्या म्हणलो ना...." ते ऐकून नामदेवची उत्सुकता शिगेला पोहचली...सरला उभी राहून अचंब्याने बघत होती.शेवटचे दोन तीन धक्के त्याने जोरात मारले आणि मग हळु हळू तो शांत झाला....
जेव्हा त्याचे झाले तेव्हा त्याने तिच्या मागील भागातून सोटा बाहेर काढला आणि तो मागे सरकून खाटेवर बसला... त्याने बाहेर काढल्यावर यमुना तशीच खाटेवर पसारली आणि पडून राहिली... नामदेव मागच्या बाजूला रेलला आणि डोळे मिटून शांत होवू लागला... यमुना खाटेवर निपचीत पडून होती तेव्हा सरला तिच्या जवळ आली आणि तिने तिच्या डोक्यावर हात फिरवत विचारले,
" यमुने, कशी हाय ग तू? लई तरास जाला का तुला ??"
"लई नाय... थोडा जाला... पन मजा बी लई वाटली..." असं यमुना म्हणाली.
"आग आसच असतया.."आदी आदी तरास हुन मग लई मजा वाटती..." नामदेवने आत येत मध्येच म्हटले,
तो आत आल्यावर यमुना उठली आणि मग ती बाहेर निघून गेली. बहुतेक ती पण ताजीतवानी व्हायला स्वयंपाक घरात गेली होती... नामदेव कपडे घालू लागला.... ते पाहून सरलाने त्याच्या जवळ येत म्हटले,
"नाम्या... मला आन सरलाला आता बाहीर जायचय....
"मग जावा ना... म्या पन निघालोय की..."असं नामदेव म्हणाला.
मग नामदेवने तिलाही जवळ ओढले आणि तो दोघींना आपल्या दोन्ही
बाजूला धरून उभा राहिला... आळीपाळीने त्याने दोघीचे पप्या घेतल्या आणि तो त्यांना टाटा करून तेथून निघाला....
तर मित्रांनो, आपली " गावातल्या बायका "ही कथा येथे समाप्त होत आहे. तुम्हाला कथा कशी वाटली. जरुर कळवा आणि कथा आवडली असेल तर लाईक करा,
No comments:
Post a Comment